Przepis art. 7 k.p.a.

Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. Musi zatem spełniać wymogi formalne przewidziane w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwaną dalej p.p.s.a.), a ponadto zostać oparta na podstawach ściśle określonych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Podstawę zaskarżenia może zatem stanowić albo naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wynika stąd, że niezbędne jest wskazanie w skardze kasacyjnej naruszenia prawa, czyli konkretnych przepisów, wyjaśnienie, na czym polegało to naruszenie i - gdy chodzi o naruszenie przepisów postępowania - jaki wywarło lub mogło wywrzeć wpływ na wynik sprawy. Niespełnienie tych wymogów uniemożliwia dokonanie pełnej kontroli zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji.
Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania, której normatywne przesłanki określone zostały w § 2 art. 183 p.p.s.a. Zakres postępowania sądu kasacyjnego jest inny niż sądu administracyjnego I instancji. Ten ostatni sąd, rozpoznając skargę sądowoadministracyjną, nie jest związany granicami skargi i ma obowiązek poddać zaskarżony akt pełnej kontroli pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, niezależnie od zarzutów postawionych w skardze. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny o ile, tak jak w niniejszej sprawie, nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, może rozpoznać sprawę wyłącznie w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej. Oznacza to, że nie może podjąć własnej inicjatywy w celu ustalenia innych naruszeń prawa niż wskazane w skardze kasacyjnej. Nie jest też zobowiązany ani uprawniony do zastępowania stron i ich profesjonalnych pełnomocników oraz jakiegokolwiek uzupełniania, modyfikowania lub konkretyzowania podstaw kasacyjnych. Rola Naczelnego Sądu Administracyjnego w postępowaniu kasacyjnym ogranicza się wyłącznie do skontrolowania i zweryfikowania zarzutów wnoszącego skargę kasacyjną. Z powyższego wynika, że zakres kontroli orzeczenia wydanego przez sąd I instancji wyznacza sama strona wnosząca skargę kasacyjną, zaś szczególnie istotnym elementem tego środka zaskarżenia jest wskazanie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.
W rozpoznawanej sprawie skarżący kasacyjnie wskazał jedynie na naruszenie art. 11 pkt 1 i art. 11 pkt 3 bez jakiegokolwiek przybliżenia z jakiego aktu prawnego przepisy te pochodzą. Nie podaje też, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 174 p.p.s.a. czy zarzut ten dotyczy prawa materialnego czy też procesowego. Zauważyć należy, iż naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej. Od zarzutu niewłaściwej interpretacji przepisu należy przy tym odróżnić kwestionowanie niewłaściwego zastosowania, czyli subsumcji normy prawnej do określonego stanu faktycznego. To ostanie uchybienie stanowi bowiem odrębną postać naruszenia prawa materialnego, co jednoznacznie wynika z art. 174 pkt 1 p.p.s.a.
Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię, autor skargi kasacyjnej zobowiązany jest przedstawić na czym polegała niewłaściwa interpretacja przepisu, a także sprecyzować swoje własne stanowisko wobec zaskarżonego wyroku, czyli wskazać właściwe znaczenie interpretowanej normy. W ramach zaś naruszenia przepisów postępowania skarżący kasacyjnie musi powołać przepisy postępowania, którym uchybił sąd, uzasadnić ich naruszenie i wykazać, że wskazane uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Takich wymogów niniejsza skarga kasacyjna nie spełnia. Do zadań i obowiązków Naczelnego Sądu Administracyjnego nie należy badanie obowiązujących aktów prawnych aby dopasować jeden z nich do toczącego się postępowania ze skargi kasacyjnej, której autorem był niewątpliwie profesjonalny pełnomocnik - adwokat, o którym mowa w art. 175 § 1 p.p.s.a. Również uzasadnienie skargi kasacyjnej nie zawiera określenia aktu prawnego zawierającego naruszone, zdaniem skarżącego kasacyjnie przepisy art. 11 pkt 1 i art. 11 pkt 3 oraz tych przepisów.
W ramach drugiej podstawy kasacyjnej (naruszenia przepisów postępowania) podniesiony został zarzut naruszenia art. 7 k.p.a., które miało wpływ na wynik postępowania w zakresie w jakim organ nie wywiązał się z obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nieuwzględnieniu przy wydawaniu zaskarżonej decyzji słusznego interesu strony. Skarżący wniósł o "uchylenie w części wyroku i orzeczenie zgodnie z treścią skargi", a także o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Zarzut ten został doprecyzowany w uzasadnieniu skargi kasacyjnej w ten sposób, że zaskarżony wyrok narusza art. 7 k.p.a. w zakresie w jakim organ nie wywiązał się z obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nieuwzględnieniu przy wydawaniu zaskarżonej decyzji słusznego interesu strony. Tak zredagowany zarzut jest nieuprawniony.
Wskazany przepis art. 7 k.p.a. jest adresowany do organów administracji, a nie do Sądu. Ewentualne niedostrzeżenie wadliwości procesowej w toku postępowania przed organami administracji można byłoby kwestionować poprzez zarzut naruszenia przepisów procedury sądowoadministracyjnej zawartej w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w powiązaniu z przepisami k.p.a. Takiego zarzutu jednak nie postawiono. W tej sytuacji sąd administracyjny rozpoznając sprawę nie stosuje przepisów k.p.a. może tylko kontrolować ich zastosowanie lub wykładnię przez właściwe organy. Kontroluje zatem legalność zaskarżonej decyzji (zgodność z obowiązującym prawem). Rozpoznając sprawę co do zasady nie bada i nie ocenia działalności organu pod kątem innych przesłanek - słuszności, celowości czy efektywności prowadzonego postępowania. Skarżący kasacyjnie nie wykazał, też, że wskazane naruszenie przepisów postępowania art. 7 k.p.a. mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co dla skuteczności postawionego zarzutu stanowi niezbędny wymóg określony w art. 174 pkt 2 p.p.s.a.